Midden oktober was ik in Prilep in Noord-Macedonië. Het lokale CHE team is daar al een paar jaar actief in twee Roma gemeenschappen. Samen met een team van Amerikaanse artsen deden ze een medische screening onder de kinderen daar. Deze twee gemeenschappen liggen naast elkaar aan de rand van de stad en zijn eigenlijk min of meer illegaal gebouwd: kris kras, zonder bouwvergunning, met veelal modderpaden als wegen.

Begin oktober was er een CHE training in Bulgarije: iets waar we al lange tijd voor gebeden hadden. Zo’n training is altijd een heel evenement: met trainers uit verschillende landen komen we vijf dagen lang samen met een groep deelnemers voor een serie lessen die gaan over holistische transformatie van gemeenschappen.

Ik word ook zendeling! Dat waren de woorden van mijn zus toen ze bij ons langs kwam in ons mooie onderkomen voor drie weken tijdens ons verlof. De buren van een andere zus waren op vakantie, en wij mochten in die weken in hun huis. Een heerlijke plek om te zijn en tijdelijk een zus als buurvrouw was een cadeautje.

Dat waren weer heel wat uurtjes wachten bij een loket maar het is officieel: we zijn verhuisd! We hebben nieuwe adreskaarten, autopapieren en een parkeerkaart om te kunnen parkeren bij ons nieuwe adres.

Met het CHE team zijn we afgelopen week naar de Hongaarse grens met Oekraïne geweest. Er zijn daar vijf grensplaatsen, waar elke dag enorme aantallen vluchtelingen uit Oekraïne aankomen, op de vlucht voor het oorlogsgeweld. We zijn bij alle plaatsen wezen kijken om te zien wat de behoeften zijn.

Wees altijd verheugd, bid onophoudelijk, dank God onder alle omstandigheden, want dat is wat Hij van u, die één bent met Christus Jezus verlangt.
1 Thessalonicenzen 5: 16-18

Alweer sneeuw? Vanmorgen schrok ik er gewoon een beetje van, alles was weer helemaal wit.

Twee jaar geleden heb ik een keer een blog geschreven over onze conferentie in Albanië en wat ik daar geleerd had. Vorig jaar kon deze conferentie niet doorgaan, maar deze keer wel – zij het met allerlei testbewijzen.

Eindelijk was het dan zo ver: twee heerlijke weken waren we als gezin compleet.

De tafel weer gedekt voor zes, samen zingen, spelletjes doen maar ook gewoon lekker thuis zijn, zusjes plagen en op de bank hangen met je telefoon.

Acht lange maanden hadden we elkaar niet gezien. Omdat Gerrit sinds de zomer in Nederland ingeschreven stond en geen Hongaarse adreskaart meer had, was hij niet gerechtigd de Hongaarse grens over te gaan.

Vorig jaar ben ik samen met pastor Robi naar Nederland geweest om met hem een auto te kopen. Misschien hebt u destijds ook wel bijgedragen aan dit bijzondere project. Vooraf hadden we afgesproken dat het onderhoud van de wagen zijn eigen verantwoordelijkheid zou zijn.

Hier in Hongarije is het ziekenfonds ondergebracht bij de Belastingdienst. Veel mensen hier zijn bang voor die dienst, omdat ze nogal eens rigoreus te werk kunnen gaan. Een paar maanden geleden bijvoorbeeld kwamen ze met een compleet overvalteam bij onze buren binnenvallen, omdat die illegaal sigaretten hadden gekocht. Ook bij ons waren ze al eens thuis geweest om spullen in beslag te nemen, omdat ze meenden dat onze huiseigenaar nog een schuld had (wat achteraf niet zo bleek te zijn).

Misschien ben je er wel langs gefietst in de zomer en heb je er een kopje koffie gedronken; het rustpunt in Balloërveld. Je kon er ook een gift achterlaten voor ons werk in Hongarije onder Roma.

Zondag moest ik naar een Roma kerk in Uszka, een dorpje tegen de Oekraïense grens. Dit is een bijzondere plaats, want zo’n 45 jaar geleden is hier een opwekking begonnen onder de Roma. Het was een flink eind rijden, maar uiteindelijk was het zeker de moeite waard. Want ik ben een paar engelen tegengekomen!

Tussen alle laatste regeldingen voor de reis door schrijven we nog een blog.
Naast inpakken, schoonmaken en regelen is er deze week ook weer een afscheid.

Vlak voordat de corona-crisis uitbrak en de grenzen op slot gingen, konden Robi en ik nog net Hongarije binnenkomen met de auto die we voor hem in Nederland gekocht hadden (zie blog van januari).

Zaterdagochtend zeven uur lijkt de beste tijd om een varken de keel door te snijden.
Ik werd wakker en dacht een schoolklas te horen die probeerde de hoge C te halen, maar realiseerde me al snel dat het weer een varken in het dorp was, van wie zijn laatste uur geslagen had.

We willen jullie graag voorstellen aan Robi (Robert) Várga, getrouwd en vader van een groot gezin. Bij dit Romagezin komt wekelijks een huisgemeente bij elkaar waar Robi de voorganger van is.
Een paar jaar geleden ontmoette ik Robi bij een CHE Vision Seminar en sindsdien zijn we in contact gebleven. Maandelijks mag ik komen onderwijzen in hun huisgemeente.

Als ik mijn auto in tien verloren minuten op een parkeerplaats zet, zie ik op afstand een paar Roma vrouwen bij de winkelwagentjes zoeken naar iets. Ze trekken mijn aandacht; als er een auto aan komt rijden om zakken kleren in de container te stoppen rennen ze er naar toe. Ze krijgen het na even praten voor elkaar dat zij de zakken krijgen in plaats dat de vrouw ze in de container stopt.

CHE conferentie

Begin oktober was er de jaarlijkse bijeenkomst van CHE-teams uit heel Oost- en Centraal-Europa. Dit zijn altijd erg bemoedigende en inspirerende bijeenkomsten: alleen al het feit dat je met zoveel mensen uit verschillende landen bij elkaar bent, allemaal met hetzelfde doel: om door holistische zending het Roma volk te dienen en te helpen ontwikkelen.

We zijn alweer bijna op onze terugreis naar Hongarije, maar eerst willen we nog wat mooie momenten uit ons verlof met jullie delen. Naast alle presentaties, vergaderingen en ontmoetingen die bij ons werk horen hebben we ook veel vrienden en familie ontmoet. Er waren leuke verrassingen en feestjes, dus daar gaan we jullie in deze blog iets van laten zien.

Van frustratie naar vrede

In een mooi pension in Duitsland op onze reis naar Nederland kan ik het allemaal best goed relativeren… Vorige week in de wachtkamer bij de tandarts iets minder.

Heeft het zin?

“Vader, is er nu na zeven jaar al wat veranderd?” Als we na het avondeten nog wat zitten na te praten aan tafel, komt onze jongste ineens met deze vraag op de proppen.

Elke woensdag en donderdag reis ik naar Roemenië om daar ’s middags Engelse les te geven aan een aantal klassen in de After School programma’s van de Christian Gypsymission Foundation. ’s Avonds reis ik dan door naar een nabijgelegen Roma kerkje, waar ik nog een doordeweekse kerkdienst houdt. Lees meer…

Afgelopen maand heb ik een aantal dagen opgetrokken met een  jongerengroep van een Nederlandse middelbare school. Zij deden een  werkvakantie bij een Roma gemeente in Roemenië. Via de Christian  Gypsymission Foundation waren ze daar terecht gekomen en hielpen ze mee  aan het opknappen van het kerkgebouw. Lees meer…

Onze bijna 15 jaar oude Peugeot is dringend aan vervanging toe. Hoe dringend dit is, werd ons duidelijk toen we er deze zomer mee naar Nederland reden: ondanks alle voorafgaande reparaties haalde de auto het net met de hakken over de sloot. Lees meer…

Wilt u of jij meer horen over ons werk en leven in Hongarije?
We hebben de komende weken twee presentaties waar u van harte welkom bent! Lees meer…

Bekijk dit leuke filmpje over de naschoolse opvang in Roemenië waar Hessel bij betrokken is en waarover we schreven in onze laatste nieuwsbrief. Lees meer…

Zoals u misschien in de vorige blog al gelezen heeft, heb ik in oktober vorig jaar een ongeluk gehad met de auto in Roemenië. Ik botste achterop een vrachtauto, en de voorkant van de auto was helemaal kapot. Op een wonderlijke manier heeft God voorzien, niet alleen in vervoer naar huis door middel van een goede vriend, maar ook in middelen om de auto te kunnen laten repareren!

Lees meer…

Het was erg stil in de auto de eerste dag op onze terugreis naar Hongarije.
Wat een intensieve maar fijne tijd was het in Nederland, dat moest wel even verwerkt worden. Nog niet eerder voelden Hongarije en Nederland als twee zo verschillende werelden. Ook dit jaar waren er weer veel dingen anders dan de vorige jaren. Lees meer…

Begin april had mijn Amerikaanse collega me gevraagd of ik een paar dagen met hem mee wilde gaan naar Roemenië. Hij was daar in contact gekomen met een Roemeense jonge vrouw, die training geeft aan jongeren. Wij zouden dan een paar lessen over Micro-Enterpise geven aan deze groep. Lees meer…

Begin maart had ik de gelegenheid om voor een paar dagen naar Nederland te gaan in verband met een presentatie in de PKN van Espel. Toen ik mijn ticket boekte bedacht ik hoe leuk het zou zijn om iemand uit het land zelf mee te nemen naar zo’n presentatie. Dus besloot ik mijn Roma collega Kálmán te vragen of hij ook mee zou willen. Dat was natuurlijk geen vraag… Het was altijd al een droom van hem om een keer naar Nederland te gaan; Ajax is zijn favoriete voetbalploeg en Max Verstappen zijn favoriete racer.

Lees meer…