Dankjewel voor je geduld zeg ik bij voorbaat tegen de buurvrouw die onze familiefoto gaat maken, want dat “zullen we nog even een groepsfoto maken?” is natuurlijk erg optimistisch.
We waren met meer dan vijftig een midweek bij elkaar om het 55-jarig huwelijksjubileum van mijn ouders te vieren. We moesten er een flinke reis voor maken maar wij konden er ook bijna allemaal bij zijn. Wat was het gezellig en wat zijn we gezegend.
Ik moet hieraan terugdenken als ik een paar dagen na terugkomst Zsuzsa Néni spreek. Ze is pas 80 geworden en ik ken haar via de internationale kerk. Ze is een paar jaar geleden tot geloof gekomen doordat een vriendin haar meenam naar de kerk. Ze is alleen, haar man is gestorven en ze konden geen kinderen krijgen. Ergens in Amerika heeft ze bloedverwanten, waarmee ook nog contact is, maar verder niemand. Ze vertelt me regelmatig over haar verleden en ook hoe ze nu de mensen in de kerk als familie ervaart. We mogen er voor haar zijn en haar helpen als dat nodig is en voor haar bidden. En dat is waarom ik over haar vertel; ze heeft jouw gebed ook nodig. Pas geleden kreeg ze slecht nieuws van de dokter omdat er een tumor in haar borst gevonden is. Ze ervaart onrust en onzekerheid over de toekomst, hoe zal dit verder gaan?
Ik wil er voor haar zijn maar haar ook vertellen van die grote familie met broers en zussen die allemaal dezelfde Vader hebben en dat we daarom niet alleen zijn. Wil je haar bemoedigen? Neem dan contact met me op, dan stuur ik je haar adres.
En of onze familiefoto gelukt is? Kijk zelf maar 🙂
liefs uit Hongarije