Hatsjoe! We zijn weer in Hongarije, en dat gaat gepaard met niezen en snuiten vanwege een allergie tegen een bepaalde plant die hier in deze tijd bloeit. Meer dan de helft van de bevolking is er allergisch voor en de apotheken doen erg goede zaken met snufjes en pufjes en tabletten.
Maar wat een enerverende zomer hebben we achter ons! We hebben verschillende presentaties gegeven in een aantal gemeenten, waaronder een nieuw contact in Apeldoorn-Zuid. De twee jongsten, Febe en Christy waren ons al vooruit gereisd om vakantiewerk in Nederland te gaan doen en op Kalebkamp naar Schiermonnikoog te gaan. Wij kwamen pas aan toen zij al terug kwamen van kamp; zoiets regelen ze inmiddels helemaal zelf…
We konden op verschillende plekken verblijven deze zomer: op Urk, in het missiechalet van InToMission, in Zierikzee. En nog een week familievakantie met de Keuterkant meegemaakt in Oost-Groningen. Ondertussen hebben we natuurlijk heel wat kilometers gemaakt. En heel veel familie en vrienden gezien en gesproken. Tegen het eind van het verlof kwam de klap op de vuurpijl: onze Gerrit ging trouwen met Eline! We hebben een bijzonder mooie dag gehad met elkaar, hartverwarmend om de hulp en inzet van zoveel mensen te zien voor deze dag. In de kerk hebben we als gezin een lied toegezongen aan het jonge bruidspaar over de goedheid van God, die hen begeleidt op hun weg samen.
De dag na de bruiloft moesten we in Zeist zijn om Lea af te leveren op de Bijbelschool de Wittenberg, waar ze een half jaar gaat studeren. Daarbij konden we gelijk weer kennismaken met de befaamde drukte op de Nederlandse snelwegen met alle files en vertraging van dien (het was vrijdagmiddag). Maar Lea heeft daar een heel mooi plekje gekregen en in de weekenden kan ze fijn naar bebe en bes (opa en oma) op Urk, dus er wordt goed voor haar gezorgd.
En toen kwam het moment dat we weer terug moesten naar Hongarije, met nog maar twee van de vier kinderen bij ons. We zouden eigenlijk meteen de volgende dag vertrekken, maar dat was teveel van het goede. Dus we besloten de meiden met het vliegtuig naar Debrecen terug te laten vliegen, zodat zij op tijd zouden zijn voor de start van het nieuwe schooljaar. Met z’n tweeen – en de hondjes – zijn wij toen de week erna met de auto naar Hongarije gereden.
Ook als we met meer zijn op zo’n reis is het altijd wel stil in de auto; ook nu met z’n tweeen was dat zo. Er was veel om te verwerken en over na te denken. Zelfs na aankomst hadden we even tijd nodig om weer emotioneel te landen en onze plek te vinden: in onze internationale gemeente, binnen school, in het werk. Iedere keer als we weer teruggaan en ondergedompeld worden in een andere cultuur, komt onherroepelijk de vraag ook weer bij ons naar boven: waarom doen we dit ook alweer? Waarom zijn we hier? Goed om op zo’n moment terug te denken aan de vele bemoedigende reacties die we kregen tijdens ons verlof in Nederland van mensen die met ons meeleven, voor ons bidden: we doen dit niet alleen. En misschien was dat lied in de trouwdienst niet alleen voor Gerrit en Eline, maar ook voor onszelf bedoeld als bemoediging: Uw goedheid is altijd bij, is dag en nacht bij mij! (Opw. 849)
Recente reacties