Twee jaar geleden heb ik een keer een blog geschreven over onze conferentie in Albanië en wat ik daar geleerd had. Vorig jaar kon deze conferentie niet doorgaan, maar deze keer wel – zij het met allerlei testbewijzen.
Het zou in eerste instantie in Hongarije zijn, maar op het laatste moment werd er toch weer voor Albanië gekozen vanwege corona maatregelen. Hier vandaan is dat ruim 1.300 km rijden. Op zich is de afstand niet het ergste, maar meer de grensovergangen. Vooral als je op het kruitvat dat de Balkan is van het ene land naar het andere moet, waar ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Zo heb je bijvoorbeeld Servië dat Kosovo niet erkent als zelfstandige staat, want ze vinden dat het nog steeds bij hen hoort. Dit politieke geschil kostte ons meer dan drie uur omrijden, omdat ze één van ons er niet in wilden laten vanuit Kosovo. Of heb je Noord-Macedoniërs en Albanezen, die wantrouwend en soms vijandig tegenover elkaar staan; je voelt soms de spanning in de lucht hangen. Daar komt nog bij dat deze regio meer dan 500 jaar door de Turken is overheerst, wat zijn duidelijke sporen heeft nagelaten in de vele moskeeën die je hier tegenkomt. Vanuit het Midden-Oosten is er een actieve beweging tot radicalisering van deze Europese moslims. Maar van oorsprong is de religie hier katholiek en orhodox, dus ook daar merk je spanning.
En vanuit al die landen uit Centraal en Oost-Europa kwamen CHE-werkers bij elkaar voor deze conferentie om van elkaar te leren en elkaar te bemoedigen. Wat een wonderlijke ervaring dat het Evangelie van Jezus boven onze culturele verschillen en zelfs vijandigheden weet uit te stijgen en ons op een bijzondere manier weet te verbinden!
Meer dan ooit werd hiermee duidelijk dat echte verandering binnen de verschillende gemeenschappen waarin we werken met alle spanningen en tegenstellingen daarin alleen maar mogelijk is als mensen een veranderd hart hebben gekregen door Jezus. Deze conferentie was er het levende bewijs van!
Recente reacties