Je leest onze eerste nieuwsflits, de opvolger van onze nieuwsbrieven en blogs, we hopen je hiermee maandelijks op de hoogte te houden van wat er gebeurt in ons zendingswerk onder mensen die leven in armoede.
Begin april hadden we onze Paasbijeenkomst in het het dorp Apc, waar we met het CHE team van Hongarije actief zijn.
Al sinds ruim twee jaar hebben we daar een een bidstond, die toen met een paar mensen begon en nu elke week bezocht wordt door rond de dertig mensen. Daarnaast is er ook elke maand een grotere community meeting, waar we CHE principes onderwijzen en de mensen bewust proberen te maken van het belang en de kracht van gemeenschap.
Deze Paasbijeenkomst was al weken van tevoren aangekondigd op de bistond bijeenkomsten, want dit moest iets speciaals worden. Niet alleen omdat hier het Evangelie van de opgestane Heer Jezus centraal zou staan, maar ook omdat we graag de mensen van de gemeenschap zelf actief wilden inschakelen bij de organisatie van deze bijeenkomst. Het weer was perfect voor een Hongaarse bogracs: koken op open vuur in een grote kookpot en gedurende drie tot vier uur de ingredienten toevoegen en die tot een maaltijdsoep laten garen, waar je met minstens veertig man van kunt eten.
Iedereen die kwam, hielp op een of andere manier mee: de groenten snijden, aardappels schillen, vlees klaar maken; sommigen hadden lekkere appeltaart en pannenkoeken gebakken voor het toetje. De kinderen speelden met elkaar en op een gegeven moment begon het iets meer officiele gedeelte: we zongen een aantal liederen met elkaar; sommige mensen was gevraagd een kort getuigenis te geven van hun geloof en een paar anderen zegden samen een psalm op, waarvan ze ieder een vers hadden geleerd.
Ik mocht het Evangelie delen door middel van het Bijbelverhaal over de Emmausgangers, waarbij ik een paar mensen een rol uit dit verhaal liet vertolken. Daarna was het tijd om te eten, en ook hierbij hielpen de mensen zelf weer om alles klaar te maken: het was zo bijzonder om te zien hoe ze met elkaar samenwerkten, hoe er geen gekibbel of afgunst was, maar samenwerking en harmonie. Dit was een paar jaar geleden wel anders.
Nadat iedereen meer dan genoeg gegeten had en zelfs de zoete toetjes allemaal verdwenen waren, begonnen de mensen langzaam aan naar huis te gaan; eigenlijk hadden ze niet veel zin om te vertrekken, want ze genoten van de tijd met elkaar. Maar bij het afscheid bedankten zo ons hartelijk voor deze bijzondere dag; waarbij wij zeiden dat zij het zelf allemaal gedaan hadden! Of eigenlijk: God was deze dag aan het werk geweest in het opbouwen van de gemeenschap. Het lijkt misschien maar iets heel alledaags, zo’n bijeenkomst, maar in werkelijkheid was het een wonder om de mensen van deze gemeenschap zo te zien samenwerken. Op de terugweg in de auto zeiden mijn Roma collega en ik tegen elkaar dat dit misschien wel het kostbaarste resultaat van deze dag was, waar we God dankbaar voor zijn!