Afgelopen twee weken heb ik mijn eerste reis als CHE-coördinator gemaakt. We hebben de teams en hun projecten bezocht in drie verschillende landen op de Balkan: in Servië, in Noord-Macedonië en in Kosovo.
Als coördinator is het mijn taak om overzicht te houden over de verschillende teams, de verbinding te leggen tussen de teams, ze te helpen met het organiseren van trainingen en ook te ondersteunen in hun fondsenwerving. In de afgelopen tien jaar hebben we zelf ervaren hoe cruciaal het is om in dit soort zendingswerk deel uit te maken van een netwerk en mensen om je heen te hebben die hetzelfde meemaken en je bemoedigen.
Het was een bijzondere ervaring om de teams in verschillende landen in actie te zien en hun gemeenschappen te bezoeken! In Noord-Macedonië bijvoorbeeld heeft het CHE team in twee Roma-dorpen geholpen een watervoorziening aan te leggen, nadat de gemeenschap had aangegeven dat dàt hun grootste probleem was; het water dat ze tot nog toe dronken was in feite vervuild irrigatiewater, wat heel veel mensen ziek maakte. Bijzonder om de vreugde en de trots in de ogen van de mensen te zien nu het gelukt is dit project te verwezenlijken. Een volgende stap is dat ze iets aan het zwerfvuil willen doen om hun gemeenschap schoner en leefbaarder te maken. Kern hierbij is dat we geen dingen doen vóór de mensen die ze zelf ook kunnen doen; de verantwoordelijkheid voor het verbeteren van hun leven ligt bij henzelf.
In Kosovo waren problemen van heel andere aard. Daar is niet materiële armoede de eerste zorg, maar de geestelijke: in de gemeenschappen waar het CHE team daar werkt, heeft het overgrote deel van de bevolking een moslim achtergrond. Dat drukt heel duidelijk een stempel op de hele samenleving, bijvoorbeeld in de minaretten, die de hele dag hun gebedsoproepen laten horen; of in de achtergestelde positie die vrouwen hebben. Maar ook in de onverdraagzaamheid en discriminatie naar iedereen die geen moslim is.
Ik bedacht me ineens wat het zou betekenen als er in Nederland een CHE team actief zou worden. Welke soort armoede zou daar de aandacht vragen? Ik was pas weer begonnen in het boek ‘Walking with the poor’ van Bryant Myers, dat stelt dat in de ogen van God alle mensen arm zijn en herstel van hun leven nodig hebben door de genade van Jezus. Of het nou geestelijk, materieel, emotioneel of relationeel is. Dat helpt je wel om met andere ogen naar armoede te kijken en zending te doen: we delen alleen maar van wat we zelf van God gekregen hebben.
